Перайсці да зместу

Прэзідэнцкія выбары ў Лівіі (2023)

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

Прэзідэнцкія выбары ў Лівіі зацверджаны на 2022 год, але потым перанесены на 2023[1], а потым яшчэ раз, на нявызначаны тэрмін. Гэта першыя пасляваенныя выбары ў Лівіі.

З прычыны грамадзянскай вайны і двоеўладдзя меўся шэраг складанасцяў у плане даты галасавання, якая некалькі разоў пераносілася. Самі выбары павінны былі стаць усеагульнымі, калі адначасова з прэзідэнтам абіраўся б парламент, але пазней было вырашана падзяліць іх[2].

Перадгісторыя

[правіць | правіць зыходнік]
Асноўны артыкул: Лівійскі крызіс

З 2011 года Лівія была ахоплена грамадзянскімі войнамі. На першым этапе (2011) ішоў канфлікт паміж урадам Муамара Кадафі і сіламі лівійскай апазіцыі, што пры падтрымцы замежных інтэрвентаў скончыўся звяржэннем дзеючага рэжыму[3]. У другі этап (2012—2014) адбыўся фактычны распад краіны на шэраг самастойных дзяржаўных утварэнняў, працягваліся ваенныя сутыкненні паміж рознымі фракцыямі і групоўкамі[4]. Іх барацьба прывяла да стварэння двух лівійскіх урадаў у гарадах Трыпалі (Урад нацыянальнай згоды, УНЗ) і Табрук (Палата прадстаўнікоў Лівіі, ППЛ), з чаго пачаўся трэці этап (2014—2020)[5][6]. Бакамі канфлікту і міжнароднай супольнасцю былі зроблены шматлікія спробы пакласці канец ваенным дзеянням і аб’яднаць краіну. Толькі 20 кастрычніка 2020 года атрымалася дасягнуць рэальнага перамір’я. Пасля ППЛ і УНА пачалі актыўна вырашаць пытанні па аб’яднанні разрозненых дзяржаўных інстытутаў.

Падрыхтоўка

[правіць | правіць зыходнік]

Пасля вайны 2011 года Пераходны нацыянальны савет Лівіі, які прыйшоў на змену Кадафі, павінен быў правесці выбары прэзідэнта. Ён распрацаваў дарожную карту, па якой выбары павінны былі прайсці ў 2013 годзе і перадаў уладу абранаму парламенту. У 2014 годзе сфармавана Канстытуцыйная асамблея Лівіі. Ёй трэба было вырашыць якім чынам праводзіць выбары. Аднак у гэты перыяд адбылася актывізацыя баявых дзеянняў, з-за чаго выбары прэзідэнта апынуліся пад пагрозай. У жніўні 2014 года Палата прадстаўнікоў Лівіі, новы парламент дзяржавы, вырашыў, што выбары прэзідэнта будуць прамымі.

24 снежня 2017 годзе старшыня Вярхоўнай нацыянальнай выбарчай камісіі Лівіі (ВНВК) Імада ас-Саех заявіў, што прэзідэнцкія і парламенцкія выбары ў Лівіі адбудуцца да 30 верасня 2018 года. Рэгістрацыя выбаршчыкаў пачалася з 6 снежня і доўжылася 60 дзён, рэгістрацыя пражываючых за мяжой выбаршчыкаў пачалася 1 лютага таго ж года[7]. 12 лютага 2018-га кіраўнік Палаты прадстаўнікоў Лівіі Агіла Салах Іса паведаміў, што больш за 2,5 мільёнаў грамадзян зарэгістраваліся ў якасці выбаршчыкаў на будучых прэзідэнцкіх і парламенцкіх выбарах[8].

У канцы мая супрацьстаялыя сілы на міжнароднай канферэнцыі пад эгідай ААН у Парыжы дасягнулі пагаднення аб правядзенне 10 снежня ўсеагульных выбараў у краіне[9][10]. У лістападзе стала вядома, што выбары перанесены на пачатак 2019 года[11]. Дамоўленасці аб гэтым былі дасягнуты на канферэнцыі ў Палерма, у якой удзельнічалі прэм’ер-міністр Расіі Дзмітрый Мядзведзеў, галоўнакамандуючы арміяй Лівіі Халіфа Хафтар, прадстаўнікі ўрада нацыянальнага згоды, Егіпта, Італіі, Туніса і Турцыі[12]. 10 снежня 2018 года кіраўнік МЗС УНЗ Махамед Тага Сіала заявіў, што яны перанесены на вясну[9][13].

Аднак і ў гэты раз усё было адкладзена з-за напружанай ваеннай сітуацыі на паўночным захадзе краіны.

5 лютага 2021 года ў горадзе Жэнева (Швейцарыя) на форуме палітычнага дыялогу Лівіі прайшло абранне часовага аб’яднанага ўрада краіны. Часовым прэзідэнтам быў абраны Мухамед Юніс Манфі, прэм’ер-міністрам — Абдэль Хамід Махамед Дбэйбе, а Муса аль-Кані і Абдала аль-Лафі сталі віцэ-прэзідэнтамі. Яны павінны былі кіраваць дзяржавай да правядзення выбараў, зацверджаных на снежань таго ж года[14]. ППЛ працягнула сваё існаванне, падпарадкаваўшыся новым уладам, а УНЗ быў расфармаваны. Фаіз Сарадж, прадстаўнік Трыпалі, саступіў Манфі пасаду кіраўніка Прэзідэнцкага савета, вышэйшага дзяржаўнага органа, які да гэтага кіраваўся УНЗ.

Новым урадам у якасці даты галасавання абраная дата 24 снежня, але потым яе перанеслі на 24 студзеня, а затым на чэрвень[15], а пазней яшчэ на нявызначаны тэрмін[16].

Кандыдаты

[правіць | правіць зыходнік]

8 лістапада 2021 года Цэнтральны выбарчы камітэт пачаў рэгістрацыю кандытатаў[17].

Кандыдат Фота Статус
(на момант альбо перад вылучэннем)		 Суб’ект вылучэння Каментарыі
Саіф аль-Іслам Кадафі[18] палітык Народны фронт вызвалення Лівіі Сын забітага экс-лідара Муамара Кадафі, стаяў на пазіцыях аднаўлення даваенных парадкаў.
Нуры Абу Сахмейн[19] старшыня Новага Усеагульнага нацыянальнага кангрэса (2014—2016) Я-Білад Прыхільнік ісламісцкіх ідэй.
Арэф Алі Наед[20] ісламскі багаслоў Адраджэнне Лівіі Кандыдат ад ліберальнай партыі.
Ахмед Майтыг[21] Намеснік старшыні Прэзідэнцкага савета Лівіі (2016—2021) незалежны Былы член адміністрацыі Сараджа.
Халіфа Хафтар[22] Вярхоўны галоўнакамандуючы Лівійскай нацыянальнай арміі незалежны Прадстаўляў інтарэсы ўсходу краіны (Кірэнаікі), карыстаўся падтрымкай Францыі, Расіі і шэрагу арабскіх дзяржаў.
Агіла Салах Іса[23] Прэзідэнт Палаты прадстаўнікоў Лівіі незалежны Таксама прадстаўляў інтарэсы ўсходу краіны (Кірэнаікі), саюзнік Хафтара.
Фатхі Башага[24] Міністр унутраных спраў Урада нацыянальнага адзінства незалежны Былы член адміністрацыі Сараджа. Прадстаўляў інтарэсы паўночнага захаду краіны (Трыпалітаніі), карыстаўся падтрымкай Турэцкай Рэспублікі.
Абдэль Хамід Махамед Дбэйбе[25] Прэм’ер-міністр часовага ўрада незалежны Мае падтрымку ў Трыпалітаніі і Турцыі.
Ібрагім Дабашы[26] былы прадстаўнік Лівіі ў ААН незалежны дадатковая інфармацыя адсутнічае

За пасаду кіраўніка дзяржавы меў намер змагацца і Алі Зейдан (кандыдат ад НПРСЗ, былы прэм’ер-міністр), але быў дыскваліфікаваны за наяўнасць больш за аднаго грамадзянства і адсутнасць 5000 прыхільнікаў[27]. 30 лістапада за перашкоду выбарчаму працэсу знята кандыдатура Хафтара[28]. Аднак ужо 6-га яго вярнулі ў спісы[29]. Таксама на некаторы час былі выключаны Дбэйба і Кадафі. Абодва палітыка падалі апеляцыю: 1 снежня ў спіс кандыдатаў вярнулі Дбэйбу[19][30], а 2-га — Кадафі[31].

Аб патэнцыйных кандыдатах была вядома задоўга да гэтага. Так, напрыклад, Кадафі, Хафтар і Салех заяўлялі аб сваёй гатоўнасці прыняць удзел яшчэ падчас грамадзянскай вайны, калі выбары планаваліся на 2018—2019 гады. Самымі апошнімі далучыліся Башага, які заявіў аб намерах балатавацца ў сакавіку 2021-га, Зейдан, Майтыг і Дбэйбе, што зрабілі гэта перад самой рэгістрацыяй. У верасні Хафтар сышоў з пасады кіраўніка ЛНА для ўдзелу ў прэзідэнцкіх выбарах[32]. На час перадвыбарчай гонкі ён перадаў свае паўнамоцтвы генерал-палкоўніку Абдэль Разаку ан-Надуры.

Сваю гатоўнасць паўдзельнічаць у прэзідэнцкіх выбараў выказваў і Фаіз Сарадж, былы старшыня Прэзідэнцкага савета Лівіі і Урада нацыянальнай згоды[33], але пазней ён перадумаў падаваць заяўку.

20 снежня Апеляцыйны суд горада Місурата прыпыніў выкананне рашэнняў нацыянальнай выбарчай камісіі, а таксама адмяніў зацверджаны раней папярэдні спіс кандыдатаў, якім было дазволена балатавацца на прэзідэнцкіх выбарах. Такім чынам, выбары перанесены на наступны год. Перш за ўсё гэта ўдарыла па прыхільніках Хафтара і Кадафі, згуляўшы на руку сілам, якія падтрымліваюць Дбэйбу і ісламістаў[34].

Канфрантацыя

[правіць | правіць зыходнік]

20 лютага 2022 года Палата прадстаўнікоў, бачачы праблемы ва ўрадзе Дбэйбы з правядзеннем выбараў, прызначыла новым прэм’ерам Фатхі Башагу. Аднак яго прызначэнне было аспрэчана, што ў жніўні прывяло да новых узброеных сутыкненняў[35].

Гл. таксама

[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. ↑ Libyan government ready to hold elections in 2023: PM (англ.). www.dailynewsegypt.com.
  2. ↑ Libyan legislative elections delayed until January: Parliament. Al Jazeera (5 кастрычніка 2021). Праверана 7 October 2021.
  3. ↑ Сатановский: На планете больше не существует государства «Ливия» Архівавана 22 лютага 2015.
  4. ↑ Гуляй-пустыня — Как живется Ливии в условиях анархической конфедерации // Лента.ру, 07.10.2013
  5. ↑ General Hafter announces coup; politicians react with scorn, order his arrest | Libya Herald
  6. ↑ Stephen, Chris. Libya: western countries urge citizens to leave as civil war intensifies. The Guardian (27 ліпеня 2014). Праверана August 19, 2014. Lyons, James; White, Stephen. Libya civil war: Royal Navy evacuates more than 100 Britons as Embassy closes. Daily Mirror (3 жніўня 2014). Праверана August 19, 2014. Porsia, Nancy. Traffickers cash in on Libya's new civil war. Middle East Eye (4 жніўня 2014). Праверана August 19, 2014.
  7. ↑ Выборы в Ливии состоятся до конца сентября 2018 года
  8. ↑ Более 2,5 миллиона ливийцев зарегистрировались для участия в выборах
  9. ↑ а б Всеобщие выборы в Ливии пройдут 10 декабря
  10. ↑ Стороны ливийского кризиса договорились провести выборы в стране 10 декабря
  11. ↑ Libya election to take place in early 2019: UN envoy
  12. ↑ Кто сорвал переговоры по Ливии
  13. ↑ В Ливии назвали дату выборов президента
  14. ↑ Лидеров переходного правительства Ливии избрали в Женеве
  15. ↑ REUTERS, DAILY SABAH WITH. PM Dbeibah pushes summer election in Libya amid bid to oust him (англ.). Daily Sabah (22 лютага 2022). Праверана 23 лютага 2022.
  16. ↑ Libya's PM Dbeibah proposes holding polls at end of 2022. Daily Sabah (26 мая 2022). Праверана 14 чэрвеня 2022.
  17. ↑ Регистрация кандидатов в президенты Ливии начнется 8 ноября
  18. ↑ Crilly, Rob. Gaddafi's son Saif 'to run for Libyan president' in 2018 elections. Telegraph (20 сакавіка 2018).
  19. ↑ а б Sami Zaptia. Aldabaiba and Abusahmain reinstated by court as presidential candidates. Libya Herald (1 снежня 2021). Праверана 1 December 2021.
  20. ↑ Aref Nayed Officially Submits His Candidacy Documents to HNEC for the Presidential Elections (англ.). Al Marsad (17 лістапада 2021). Праверана 23 лістапада 2021.
  21. ↑ Libyan PM prepares to submit candidacy for presidential elections | The Libya Observer (англ.)(недаступная спасылка). www.libyaobserver.ly. Архівавана з першакрыніцы 25 лістапада 2021. Праверана 27 лістапада 2021.
  22. ↑ Libya: Haftar Sees Solution in Upcoming Election(недаступная спасылка). Asharq Al-Awsat (12 жніўня 2018). Архівавана з першакрыніцы 14 ліпеня 2019. Праверана 8 лістапада 2021.
  23. ↑ Libya: Will elections finally bring healing?. DW (24 верасня 2021).
  24. ↑ Libye: «La seule compétition acceptable doit être démocratique»
  25. ↑ Libya’s PM Dbeibah to run for president, as election turmoil grows. Reuters (7 лістапада 2021). Праверана 15 November 2021.
  26. ↑ Tomassini, Vanessa (3 January 2022). "Conversation with Ibrahim O. Dabbashi: "elections still being the only solution to the Libyan crisis"". Speciale Libia. Архівавана з арыгінала 3 студзеня 2022. Праверана 3 January 2022.
  27. ↑ Zaptia, Sami (2021-11-24). "Saif Al-Islam Qaddafi disqualified by election commission from standing in presidential elections". Libya Herald. Архівавана з арыгінала 2021-11-25. Праверана 2021-11-25.
  28. ↑ Libyan court disqualifies Haftar from presidential race. www.aa.com.tr. Праверана 30 лістапада 2021.
  29. ↑ Zaptia, Sami (6 December 2021). "Hafter returned to presidential election by Court of Appeal". Libya Herald. Праверана 6 December 2021.
  30. ↑ "Tripoli Appeals Court reinstates Dbeibah as presidential candidate". The Libya Observer. 2021-12-01. Праверана 2021-12-01. Архіўная копія(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 снежня 2021. Праверана 3 снежня 2021.
  31. ↑ "Libya court reinstates Saif al-Islam Gaddafi as presidential candidate". Middle East Eye(англ.). 2 December 2021. Праверана 2 December 2021.
  32. ↑ Хафтар ушел с поста для участия в выборах президента Ливии
  33. ↑ Patrick Wintour. EU warns anyone judged to be delaying Libya elections will risk sanctions. The Guardian (21 чэрвеня 2021). Праверана 15 October 2021.
  34. ↑ Равиль Мустафин. ПОЧЕМУ ПРЕЗИДЕНТСКИЕ ВЫБОРЫ В ЛИВИИ ПЕРЕНОСЯТ НА СЛЕДУЮЩИЙ ГОД // Независимая газета, 20 декабря 2021
  35. ↑ Полина Коноплянко. В Ливии вновь полилась кровь: двоевластие оказывается неизбежным // Московский комсомолец : газета. — 28 августа 2022.
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Прэзідэнцкія_выбары_ў_Лівіі_(2023)&oldid=4834885"